De schommelbank.

[Abigail]

De schommelbank is te vinden in het zuidelijke deel van Zweinsteins omgeving. Het is een met bloemen begroeide plek waar een houte schommelbank staat. Een perfecte plek om te lezen, of om te genieten van je geliefde

Maximaal 2 personen.
______________________________


Met een boek in mijn handen liep ik naar de schommelbank. Het was een boek dat ik van thuis had meegenomen. Magie is een sprookje, was de titel. Ik vond het bijna ironisch dat juist ik dat boek aan het lezen was. Ik schudde grinnikend mijn hoofd bij een hoofdstuk waar de dreuzel schrijven had geschreven dat magie tussen je oren zat. Ze moesten eens weten wat er allemaal magisch was in de wereld.

[Evanna Daniëlla]

Ik liep naar de schommelbank en ging zitten. Abigail was er. Ik had een boek bij me dat 'Spreuken Der Magische Magie' heette. Ik had het meegenomen om wat spreuken te oefenen. Ook had ik nog een boek bij me, een normaal leesboek. 'De Bloednaam' ging over vampieren en weerwolven. Het was een supermooi boek, het ging ook over Gruzielementen waar serieus bloed uit kwam. Het was bloedstollend, mooi en ook erg irritant want sommige stukjes werden wel eens herhaald. Wel anders geschreven, maar toch herhaald.

[Abigail]

Ik keek op toen de schommelbank heen en weer zwiepte en grijnsde naar Evanna. Het was raar dat ik nu over mensen tegen kwam die ik de afgelopen jaren nog nooit eerder had ontmoet. Ik richtte me weer op de bladzijde en knipperde met mijn ogen. Volgens de schrijver bestonden geesten, in tegenstelling tot magie, echter wel. Ik moest even denken aan haast-onthoofde-henk en glimlachte even.

[Evanna Daniëlla]

Ik glimlachte terug naar Abigail en sloeg het boek over vampieren en weerwolven open op de plaats waar ik was. Ik las een stukje wat ik al had gelezen; toen kwam het stukje over het verlies van de weerwolf Isazwarta. Een rare naam, maar zo heette ze echt.

"Isa, niet sterven!" jankte Yanro. Hij keek naar de weerwolvenjager die in het hoekje stond. Hij was geschrokken leek het wel. Yanro bekeek de jager en stond op. Isazwarta was in haar mensengedaante veranderd, Yanro was nog een gevaarlijke bloedjager. Yanro rende op de jager af en beet hem in zijn schouder. De weerwolvenjager zakte neer.
Tot Yanro's grote verbazing verscheen daar de baas des weerwolven, Altium. Altium keek boos op Yanro neer. Iemand wreken op de dood van familie of vrienden was niet goed. Yanro moest straf krijgen. "Yanro, begeef je naar het Altaar! Daar staat het Rad des Doods!" beval Altium.
Yanro keek over zijn schouder terwijl hij afgevoerd werd door twee helpers van Altium. "Isazwarta..." fluisterde hij.

Bij dit stukje kreeg ik altijd tranen in mijn ogen en nu werd het pas echt huilen. Ik moest denken aan mijn overleden opa. Het was al acht jaar terug, maar dit keer kwam het pas echt tot huilen en al wist ik niet waarom, ik maakte met mijn oogvocht tranen die uit mijn ogen stroomde en naar hartenlust over mijn wangen stroomde. Zo waren vrienden van mijn opa mijn opa ook kwijtgeraakt. Al waren ze dan allemaal geen weerwolven, maar gewone tovenaars...

[Abigail]

Toen ik even op keek en tranen van de wangen van Evanna af zag druppelen, schrok ik. "Gaat het?" Zei ik zachtjes en sloeg een arm om haar heen. Ik had geleerd dat niemand om niks huilde, dus er moest iets aan de hand zijn. Of ze haar hart wou luchten, dat was haar eigen keuze. Het ging erom dat ik haar nu moest steunen, waar het dan ook over ging.

[Evanna Daniëlla]

"Ja, hoor..." Ik veegde mijn tranen weg en glimlachte naar Abigail. "Een stukje in dit boek deed me denken aan mijn overleden opa..." Het was triest, maar ach... Meer wou ik niet vertellen. Het was me te erg aan het hart.

[Abigail]

Ik wreef zacht over haar rug en keek haar aan. "Wat erg," mompele ik en staarde voor me uit. Ik moest afstand houden van iedereen, besloot ik. Ik wilde niet over mijn leven praten, ik wilde niet verlijdt worden tot het vertellen van mijn angsten. Maar ik kon haar ook niet alleen laten, ookal was het te persoonlijk, ik moest er voor haar zijn.

[Evanna Daniëlla]

"Het ligt gewoon aan dat stomme boek," zei ik en ik smeet het boek weg in de struiken. Ik zou het later wel weer zoeken, maar toch.

[Abigail]

Ik fronste even. "Soms is het goed om te huilen", mompelde ik. Het was raar om zelf een zin die ik zelf niet geloofde tegen iemand te zeggen. Ik had altijd mijn gevoelens opgekropt. Huilen maakte je zwak, vond ik zelf. Ik had in de afgelopen 4 jaar maar een keer gehuild. Omdat het toen niet een teken van zwakte was, maar van verdriet.

[Evanna Daniëlla]

"Ik heb nog nooit gehuild om dat stukje. Het gaat over een weerwolf die een andere weerwolf ziet sterven, zijn beste vriendin... Hij valt de weerwolfjager aan, maar hij word onderschept door de baas der weerwolven. Hij laat die mannetjesweerwolf gevangennemen. Het is zoiets als met mijn opa gebeurd is..." Ik kijk naar mijn hand. Er zit een zwarte veeg op. O ja, ik had zwartpoeder onder mijn ogen geveegd om mijn wallen te verbergen. Ik sliep de laatste tijd erg slecht.

[Abigail]

Ik beet op mijn onderlip en knikte. "Ik vind het rot voor je," zei ik eerlijk. Vrienschap was moeilijk te verdiennen, maar moeilijker om te onderhouden, besefte ik. Ondanks dat ik persoonlijke gesprekken het liefst ontliep, moest ik onder ogen zien dat vriendschap zonder die gesprekken geen vriendschappen waren.

[Evanna Daniëlla]

"Ik ga even naar binnen," zei ik, "Niet dat ik je steun niet accepteer, maar het is gewoon het beste voor me." Ik stond op, pakte mijn boeken en liep weg. Ik zal zo wel weer uithuilen, maar het is nu gewoon genoeg, dacht ik.

[Abigail]

En toen was ik weer alleen. Ik sloot mijn ogen en genoot van de rust. Het boek dat nog op mijn bovenbenen lag, bewaarde ik voor later. De zon scheen heerlijk op mijn gezicht en ik glimlachte. Ik hield van Zweinstein, van de geheimen.

[Maxim]

Met mijn spreukenboek liep ik naar de schommelbank. Ik wou gaan zitten en zag dat er al iemand zat. Abigail. Ik besloot haar te negeren en ging naast haar zitten. Ik begon zacht te schommelen en opende mijn boek.

[Abigail]

Fijn, meneer Griffoendor had ook besloten om hier naartoe te komen, bedacht ik geërgerd. Ik nam me voor om niks van hem aan te trekken. Ik opende mijn boek en las verder bij de pagina waar ik was gebleven. Ik fronste even toen ik merkte dat ik dezelfde zin steeds maar over en over bleef lezen.

[Maxim]

Ik schommelde zacht en las. Een spreuk om bloemen te toveren. Belachelijk. Het groepje derdejaars dat passeren keek naar hier en ze lachtten. Ze dachten vast dat ik en Abigail een koppeltje ofzo waren. Ik schoof tot tegen de rand van het bankje om ze te laten zien dat we alles behalve een koppel waren en las verder.

[Abigail]

Ik merkte waardoor ik bleef hangen bij de zin. Het kwam door zijn aanwezigheid, het stoorde me. Ik keek op en fronste. "Waarom beoordeel jij mensen op afdeling." Zei ik rustig, maar deels aanvallend. Ik moest antwoord op mijn vraag hebben voordat ik hem kon accepteren zoals hij was.

[Maxim]

'Omdat ik vind dat je met een reden in je afdeling bent geplaatst. En daarmee bedoel ik dat jij nooit in zwadderich zou zitten, alhoewel..' Dat laatste mompelde ik eerder tegen mezelf. Ik schommelde van irritatie een beetje harder en hoopte dat ze zeeziek zou worden ofzoiets.

[Abigail]

Ik keek hem sceptisch aan en stopte het geschommel door mijn voet op de grond te zetten. "Dus omdat ik bij Ravenklauw ben ingedeeld ben ik volgens jouw theorie meteen een stuud." Zei ik rustig. Ik negeerde de alhoewel aan het einde van zijn zin.

[Maxim]

Ik zette me harder af aan de grond waardoor we weer schommelden. 'Tja, misschien wel. En waarschijnlijk zal ik wel gelijk hebben. en in zwadderich zitten toch ook de meeste kwallen, zijn dat dan ook vooroordelen?' ging ik ook in de aanval en klapte mijn boek dicht.

[Abigail]

Ik boog me naar hem toe en keek hem boos aan. "Je moet een persoon leren kennen voordat je kunt oordelen," siste ik boos en sloeg mijn armen over elkaar. "Volgens jou theorie hoor jij namelijk bij Zwadderich te zitten."

[Alexis]

Ik loop naar de schommelbank en zie Maxime en Abigail zitten en ik maak rechts omkeert. Ze zien eruit alsof ze in een belangrijk gesprek zitten en daar hoef ik neit bij te zitten. Ik loop snel weg en kijk om me heen. Het is hier werkelijk fantastisch en mijn humeur word helemaal opgepept. Ik ben vandaag zo vrolijk, neurie ik zachtjes. Vanaf dit moment pak ik mijn leven anders aan.

[Abigail]

______________________
Let op het maximaal aantal personen van de plek!

[Maxim]

Ik boog me ook naar haar toe en trok mijn wenkbrauw op. 'Dat wil zeggen dat jij nou ook vooroordelen hebt op zwadderich. Dat volgens jou alle slechten daar zitten, omdat je vindt dat ik daar hoor.' zei ik en één van mondhoeken ging omhoog tot een halve glimlach. 'En btw, jij oordeelt ook snel over mij.'

[Abigail]

Ik trok een wenkbrauw op. "Ik zei toch, volgens jou theorie." Zei ik en leunde iets achterover omdat zijn gezicht wel heel erg dicht bij was. "Ik beoordeel je op de manier dat je jezelf voordoet, als iemand die niet nadenkend." Zei ik droogjes.

[Gesponsorde inhoud]