Re: Het pad zonder einde.

[Abigail]

Ik haalde mijn schouders op. "Ik ben wat socialer, vorig jaar sloot ik me af van andere, dit jaar probeer ik juist wat toegankelijker te zijn." Ik was niet iemand die gaf om populairiteit. Ik wilde mezelf zijn en vrienden hebben die mij op die manier aardig vonden. Meer had ik niet nodig.

[Tygo]

"Nou ik denk dat het je prima gelukt is" zei ik lachend. Het begon kouder te worden en mijn maag voelde steeds leger aan. Ik keek op mijn horloge, bijna etenstijd. Nog een halfuurtje en dan zou het avondeten in de grote zaal staan. Ik keek er watertandend naar uit.

[Abigail]

Ik hield mijn hoofd een beetje schuin en keek hem vragend aan. "Hoe bedoel je?" Vroeg ik en zag dat hij naar zijn horloge keek. Ja, misschien begon ik saai te worden, dat kon ik best begrijpen. Ik trommelde met mijn vinger op mijn bovenbeen.

[Tygo]

"Toegankelijk zijn" zei ik terwijl ik opstond. "Ga je mee naar de grote zaal? We zullen zo wel gaan eten, ik heb honger als een hippogrief". Ik lachte en rekte me even uit. Door dat luie gedoe was ik nogal duf geworden.

[Abigail]

Pas toen hij over het eten begon, merkte ik dat ik ontzettend honger had. "Ja, is goed." Zei ik met een glimlacht terwijl ik ook opstond. Een windvlaag blies mijn haar omhoog en ik rilde even, bah het was echt koud aan het worden.

[Tygo]

Samen liepen we naar het kasteel. Ik vond het jammer dat we niet verder zouden kunnen kletsen als we eenmaal in de zaal zaten aangezien we beiden aan andere tafels zouden zitten. Ach dat zagen we dan wel weer.

[Abigail]

Ik liep met hem mee en keek nog even achterom naar het pad. Ik had zin in de kerstvakantie, dit schooljaar beloofde geweldig te worden. Dat gene wat ik vorig jaar had gemist had ik nu, vrienden.

_____________________
Gone.

[Alexis]

op met een op de grond geworpen blik het pad op. Veel mensen komen hier niet en ik laat de wind door mijn haar blazen. Een glimlach verschijjntrond mijn lippen en ik knijp mijjn ogen tot spleetjes en probeer het einde van het pad te onderscheiden.

[Jamie]

Jamie liep over het pas zonder einde. Ondanks dat het 'Het pad zonder einde' heette, probeerde hij bij het einde te komen. Ja, hij was koppig, dat was nou eenmaal een feit.

[Alexis]

Ik knipper met mijn ogen als de zon fel in mijn igen schijnt en ik sla mijn mantel af en hang die rond mijn onderarm. Ik haal een hand door mijn haar en blijf precies in het midden van het pad stil staan.

[Jamie]

Jamie bleef stilstaan, toen iemand midden in het pad ook stil bleef staan. Hij wist niet precies waarom hij het deed, maar hij deed het gewoon. Hij kon makkelijk om haar heen lopen, maar ja. Jamie hield van moeilijk doen. Hij tikte op haar schouder en glimlachte. 'Hallo.'

[Alexis]

Ik draai me met een ruk om en kijk met grote ogen naar de jongen achter me. "Ehm.. Hoi." zeg ik met rode wangen als ik er aan terug denk dat dit niet bepaald de charmantste actie was. Ondanks alles grijns ik kort.

[Jamie]

"Het is heel onbeleefd om midden op het pad te gaan stilstaan, wist je dat?" Nog steeds stond de glimlach op Jamie zijn gezicht. Hij haalde zijn hand door zijn halflange, warrige bruine haren en keek haar aan.

[Alexis]

Ik maak een gebaar naar de ruimte. "Hm ja dat weet ik," zeg ik met een speelse gilmlach rond mijn lippen. "Maar er is nog ruimte zat toch?"

[Jamie]

Jamie knikte. "Ja, dat weet ik. Maar misschien, heel misschien, wou ik wel persé via deze weg." De glimlach op zijn gezicht veranderde in een grijns.

[Alexis]

De glimlach verdwijnt en er komt een brede grijns voor in de plaats. "Tja, dan moet u mij netjes vragen of ik een stap opzij wil doen zodat je er langs kan."

[Jamie]

Opnieuw knikte Jamie. "Oké. Madamoiselle, zou u mij het genoegen willen doen om een stapje opzij te zetten, zodat ik de gelegenheid zou krijgen om langs uw verschijning te kunnen verder lopen?"

[Alexis]

Ik knik en maak een kleine buiging zoals ik vroeger geleerd heb. "Natuurlijk gaat u uw gang monsieur." Ik glimlacm. "En met wie heb ik het genoegen gekregen om kennis te maken?

[Jamie]

"Merci beaucoup," zei Jamie, waarna hij haar voorbeeld volgde met de kleine buigen. "Met Jamie Alain Marcellin, madame, en hoe mag u dan wel niet heten?"

[Alexis]

"Alexis Westwood, aangenaam." Ik kijk hem met een amusante blik aan. "Dus jij bent Frans? Of ben je gewoon goed in de wonderschone taal der Liefde?" ik kijk even bedenkelijk. "Of is dat Spaans?"

[Jamie]

Jamie knikte. "Ja ik ben Frans, en de taal der liefde is, zoals ze zeggen, inderdaad Frans." Hij glimlachte. Zelf vond hij het niet zo'n bijzondere taal, maar dat was waarschijnlijk omdat hij het al vanaf zijn allereerste woordjes sprak.

[Alexis]

Ik knik langzaam en ik bekijk Jamie kort. "Dat is eens anders dan al dat standaard Engels hier op school." Zeg ik grinnekend en ik speel met de mantel die ik net rond mijn onderarm heb gehangen.

[Jamie]

"Ik weet het, mijn ouders waren nog van plan me naar Beauxbatons te sturen, maar daar had ik nou niet bepaald zin in." Jamie glimlachte even. Zijn zusje zou daar waarschijnlijk wel heen gaan.

[Alexis]

"Beaxbatons.." Mompel ik zacht. "Kom je dan helemaal Frankrijk om hier naar school te gaan?" Ik kijk hem vragend aan en beweeg even heen en weer. Ik sta hier al een poosje en ik begin mmijn benen te voelen.

-
jeuh op naar school. Ciao xx

[Jamie]

Jamie knikte. "Oui, maar ik heb er geen problemen mee. Het is niet zo heel lang reizen." Hij glimlachte en keek haar vragend aan. "En jij? Waar kom jij vandaan?"

[Gesponsorde inhoud]