De boomhut.

[Abigail]

De boomhut is gebouwd in een eikenboom. Door diens stevige takken en dichte bladeren lopen veel mensen langs het touwladdertje dat naar beneden is gehangen. Dit is dan ook de enige manier om de hut te betreden. De hut is gemaakt van hout en van binnen is het helemaal leeg.

Maximaal 2 personen.

[Abigail]

Zonder enige moeite klom ik de touwladder op. Nadat ik hem in het 3de jaar had ontdekt, was dit een dagelijks onderkomen geworden. Ik had het idee dat niemand anders van deze plek af wist en deels was ik daa best blij mee.

[Lance]

Al eerder had ik de boomhut gevonden, maar was die ene keer er niet ingegaan omdat ik te veel haast had. Voorzichtig nam ik de touwladder vast en begon naar boven te kruipen. Eenmaal boven trof ik al iemand aan. "Oh, sorry..." Ik maakte al aanstalten om naar onder te gaan.

[Abigail]

Ik keek naar het gezicht dat opeens in de opening verscheen. "Hoi," zei ik grinnikend. Oké, blijkbaar was ik niet de enige die deze hut kende. Ik bekeek de jongen even goed en herkende hem als de Huffelpuf jongen.

[Lance]

Het verbaasde me dat ze me aansprak. De ladder onder me begon gevaarlijk heen-en-weer te slingeren dus maakte maar dat ik bij haar zat. "Hey. Ik ben Lance." Mijn linkerhand ging achter mijn nek en daarna stak ik maar snel mijn rechterhand uit. Wat had ik de laatste tijd toch?

[Abigail]

Ik glimlachte even en schudde zijn hand. "Ik ben Abigail", zei ik met een glimlach. Hij had een leuke, orginele naam. Ik had het niet zo op namen zoals Luke of Matt, te simpel, te vaak voorkomend.

[Lance]

"Leuk om je dan eindelijk te ontmoeten." Ik was niet echt van plan om te gaan vertellen dat ik het lef niet had om haar daar toen aan te spreken. Nou ja, iedereen zag iedereen ook weer terug. Eerlijk gezegd had ik ook niet echt iemand waar ik bevriend mee was hier op Hogwarts. Natuurlijk had ik wel een paar vrienden, maar niet geweldig veel of echt trouwe.

[Abigail]

Ik fronste even bij de zin. "Eindelijk?" Herhaalde ik met een glimlach. Hmm.. dat was interessant. Ik had wel erg veel mensen ontmoet in de afgelopen dagen, maar het maakte me volgens mij wel een leuker persoon. Eerst was ik heel gesloten, maar dat begon nu te veranderen.

[Lance]

Ik lachte even onhandig. Eén keer dat mensen mijn aandacht trokken wou ik ze altijd erg graag ontmoeten. "Nou, het heeft te maken met mijn persoonlijkheid waar ik nu even liever niet op verder in ga. Laten we het houden op dat ik je zag bij de welkomstceremonie, maar je had te veel lol met je vriendinnen. Dat wilde ik niet verstoren."

[Abigail]

Ik grinnikte even toen hij het uitlegde. "Ik ben verbaasd dat je me gezien hebt daar", zei ik met een glimlach. Ja, ik was best verbaasd, vooral omdat ik niet erg een opvallend persoon was. Ik ging niet toegeven dat ik hem daar ook had gezien, dat zou vast raar over komen.

[Lance]

"Het zal wel. Ik hou er gewoon van om mensen plezier zien te maken in plaats van saai af te wachten, hoewel ik saai toen zat af te wachten." Even grijnsde ik zwakjes. Mijn belofte met mijn broertje was lastig om te houden. Daarbij was ik mezelf niet meer.

[Abigail]

Ik keek hem even aan en knikte toen bedenkelijk. "Ik ben normaal ook niet echt een party-animal, maar deze keer was anders", mompelde ik. Ik dacht terug aan de afgelopen jaren, toen ik altijd alleen was. Nu leek ik nergens meer alleen te zijn, maar dat voelde goed.

[Lance]

Ik haalde mijn schouder op. "Soms mag je wel je een keertje laten gaan." Het lag bij mij eerder dieper. Normaal zou ik een saaie jongen zijn geweest. Nu was ik eerder vrij in alles wat ik deed. "Daarbij heb ik mijn broertje ook een belofte gemaakt, die ik moet nakomen."

[Abigail]

Ik keek hem nieuwschierig aan, maar besloot niet door te vragen. "Beloftes.." mompelde ik en staarde voor me uit. Ik was niet iemand die veel beloofde, ik kon het meeste toch niet waarmaken. Vriendschappen waren niet iets waar ik veel ervaring mee had, dus ook daar kon ik geen beloftes in maken.

[Lance]

"Belooft dat ik eindelijk eens met wat mensen zou contact gaan zoeken. Best wel straf voor zo'n klein kereltje van negen." Ik lachte even. "Maar ik weet niet of ik me er wel aan kan houden. Proberen in ieder geval de moeite waard. Maar goed... Hoe was jou zomer?"

[Abigail]

Ik keek hem even verbaasd aan en staarde toen somber voor me uit. "Like all the others." Mompelde ik. Een zomer met mijn vader was niet bepaald iets wat ik leuk vondt. Eigenlijk was het een zomer met Pete en een vader die glazig voor zich uit staarde, met een fles wijn aan zijn lippen.

[Lance]

Ik kreeg echt de indruk van dat niemand hier echt een leuke zomer had gehad. Een pijnlijke stilte kwam na haar sombere woorden. Daarbij staarde ik maar een beetje doelloos naar de omgeving en keek toen Abigail aan. Nieuwsgierigheid brandde alweer, maar ik mocht het niet los laten gaan. Zo ging ik mensen kwetsen, wat niet de bedoeling was overiges.

[Abigail]

Ik keek hem even aan en glimlachte kort, "en hoe was die van jou?" Vroeg ik hem. Ik hield niet van stiltes, dan ging ik nadenken en twijfelen over mezelf. Ik hield niet van onzekere momenten en mijdde die dus het liefst, hetzelfde gold voor persoonlijke gesprekken.

[Lance]

"Mijn ouders weer zien was niet het leukste om door te maken, maar de tijd met Davin was geweldig. Ik kan niet wachten tot dat hij volgend jaar hier op school zit." Even glimlachte ik weer naar haar en nam haar een beetje in me op. Haar sneeuwwitte haar en smalle lichaam maakte Abigail naar mijn zeggen erg breekbaar.

[Abigail]

Ik glimlachte toen hij vertelde over zijn familie. "Ik ben de enige heks uit onze familie," vertelde ik hem. Het was niet iets waar ik heel blij mee was, ik had graag gewild dat Pete een paar jaar hier op school had gezeten, dat was beter geweest voor ons allebei.

[Lance]

"Heb je dan nog een broer of zus? Of zijn ze misschien jonger dan je?" Het feit dat ze van Dreuzels afkomstig was liet me koud. Mijn familie was door de eeuwen heen volbloed, maar nooit hadden ze bij de groentjes van de school gehoord. Als je tenminste begrijpt wat ik met dat groen bedoel.

[Abigail]

Ik staarde even met een glimlach op mijn lippen voor me uit. "Ik heb een broer, hij is in de 20." Zei ik en leunde tegen de houte muur achter ons aan. Mijn hoofd begon een beetje zwaar te worden maar het was hier gezellig, ik wilde nog niet gaan.

[Abigail]

______________________-
Even eten. Brb.

[Lance]

Ik glimlachte even bij het idee dat zij iemand in de twintig als broer had en ik nog maar eentje van negen. Mijn Zweinstein-avontuur zat er bijna weer op, terwijl dat van hem kon beginnen. "Rot voor je broer dat hij de magische wereld moet missen. Aan de andere kant wel leuk voor hem dat hij zo'n zusje als jou heeft." Het kwam er gewoon maar uit. Dat deed ik ook wel vaak; Wat zeggen om mensen beter te laten voelen, maar ergens was het altijd wel gemeend.
___
Okay! Smakelijk.

[Abigail]

Ik keek hem vragend aan terwijl ik lichte frons rimpels op mijn voorhoofd had. "Hoe bedoel je?" Vroeg ik en staarde toen weer voor me uit. Ja, het was echt balen voor hem dat hij dit moest missen, maar zodra ik 17 werd, zou ik hem wat magie laten zien.

[Gesponsorde inhoud]