Re: De kamer van Huffelpuf.

[Alexis]

Ik grinnek zacht. "Niet alle verhalen, de meeste wel. Ik doodde mijn tijd altijd met lezen. Het is een hobby geworden, net als muziek." Ik haal mijn schouders op. "Mislukt grapje, nu heb ik gefaald, ik heb je eerst grapje bij mij laten mislukken." Ik laat mijn oorbel los en hij wiebelt nog wat heen en weer en hangt dan stil. J

[Lance]

"Speel je dan zelf muziek? Of beluister je het eerder?" Weer dacht ik even na over haar woorden. "Ach, ik zuig toch in grapjes maken. Dus niet jou fout." merkte ik nogal droog op. Rustig aan stond ik op om wat pompoensap in te gieten. "Jij soms ook wat?"

[Alexis]

"Speel muziek, niet zo goed als vele anderen hier op school maar het is erg leuk om te doen." Zeg ik schouderophalend. Ik grinnek. "Dus grapjes zijn niet je sterkste kant?" Ik knik. "Ja graag." Ik zak even in de zachte bank weg en ga dan weer recht op zitten.

[Lance]

"En wat dan? Ik voel me net echt mijn broertje die overal een antwoord op moet weten." Eigenlijk stond ik nu mezelf uit te lachen, terwijl ik haar het klas met koel sap aangaf. Heerlijk dat er hier drinken en, zo nu en dan, een beetje snoep werd voor zorgt. Ik gaf haar het glas aan zonder te morsen en bleef even maar recht staan.

[Alexis]

"Is je broertje zo nieuwschierig dan?" Vraag ik lachend terwijl ik dankbaar het glas sap aan neem. Ik kijk omhoog naar Lance en denk na. "En wat dan.." Herhaal ik zijn woorden. "Speel ik muziek, maar het is meer voor mezelf dan voor anderen bedoeld. Ik bedoel, ik heb mensen nog nooit laten horen wat ik speel. Is dat wat je bedoeld met en wat dan?" Vraag ik grinnekend.

[Lance]

"Nogal, maar dat heeft hij echt afgekeken van mij. Ik bedoel eerder welk instrument." Lachend om die opmerking van haar. Stelde ik mijn vragen dan echt zo onduidelijk? Niet veel later nam ik het eerste slokje van mijn drank en moest oppassen dat ik me niet verslikte.

[Alexis]

Ik lach. "Nieuwschierig aagje." Ik draai het drinken rond in mijn glas. "Piano, het liefst speel ik op een vleugel. Ik heb het geleerd van mijn oma." zeg ik met een vleugje trots in mijn stem. Het klinkt misschien raar, maar mijn oma is altijd een voorbeeld voor me geweest. Ik haal een hand door mijn haar. "En wees gerust, je stelt geen onduidelijk vragen." zeg ik grinnekend terwijl ik een slokje neem van mijn sap.

[Lance]

"Volgens mij doet echt iedereen hier wat moet muziek en ik heb er eens even totaal geen band mee. Toch niet wat spelen betreft." Zo nu en dan liep ik met een iPod rond, maar ook niet de godganse tijd. "Kan je soms nu ook al gedachten lezen?" Weer grijnsde ik breed en ging toen maar weer zitten.

[Alexis]

Ik schud mijn hoofd. "Nee, kan je zien aan je gezicht." Ik zet mijn glas neer. "Waarschijnlijk houden veel mensen van muziek." grinnek ik. "Maar de laatste tijd heb ik niet meer gespeeld, er zijn constant mensen in de muziekruimte maar dat maakt niet uit."

[Lance]

"Waarom zou je niet spelen voor andere mensen? Zo erg kan je nu ook weer niet spelen." Even grijnsde ik heel onschuldig haar richting in. "Niet slecht bedoeld, dus. Misschien moet ik dan me maar gaan oefenen op een pokerface op te zetten." Mijn poging mislukte compleet. Ik wou niet weten hoe het eruit had gezien.

[Alexis]

"Goede vraag, waarom. Ik zweer je met een hand op mijn hart dat ik het niet weet." Ik grijns breed. "Misschien is dat wel een goed idee, een pokerface. Weet niemand wat je denkt of voelt, maar of je er blij van word is de tweede vraag." Ik lach om zijn 'pokerface.' "Ja, zo moet je er voortaan bij gaan lopen, ik weet zeker dat iedereen dan opvrolijkt."

[Lance]

Mijn tong werd speels haar richting uitgestoken. "Wat zijn we weer eens erg lief." Weer keek ik naar het vuur. "Als je eens voor plubliek gaat spelen, wil ik als één van de eerste er bij zijn." Ik draaide mijn hoofd weer naar achteren om haar aan te kijken en glimlachte.

[Alexis]

"Ik kan ook wel lief zijn hoor." Grinnek ik en ik speel met een plukje haar. "Is goed, je mag er als één van de eersten bij zijn." Ik steek mijn hand in de lucht. "Beloofd." Ik glimlach terug en drink wat van mijn pompoensap.

[Lance]

Ik grinnikte even zwakjes en dronk nog wat van het sap. De knusse gezelligheid aan het haardvuur maakte me al snel erg lui. De vlammen waren stevig bezig met het hout als het ware op te slorpen. Nog een serieuze slok werd van mijn drinken genomen. "Ergens ben ik wel moe aan het worden van deze ruimte. Het is hier te warm en te knus."

[Alexis]

Ik knik. "Ja, het vuur maakt je rozig. Ik slaap altijd heerlijk als ik hier een tijdje heb gezeten." Ik glimlach en zet mijn lege glas op de tafel neer en ik zak weer terug en speel met de onderkant van mijn kussen. "Zeg, ik heb nu wel verteld wat ik doe in mijn vrije tijd maar jij niet." Ik kijk hem belangstellend aan en zak een beetje onderuit op de zachte bank.

[Lance]

Rustig aan sta ik op. Nadenkend over alles wat ze had gezegd. De warmte was ook naar mijn hoofd gestegen, maar gelukkig kon ik nog een slokje drinken van het koude pompoensap. Uiteindelijk kwam mijn glas bij het hare terecht en ging ik op de leuning van de bank zitten. "Ik doe aan freerunning. Ik weet niet of je het kent, maar dat is dus mijn hobby. Een Dreuzel-sport waarop je kickt."

[Alexis]

Ik grinnek. "Ik kom ook uit de Dreuzelwereld maar ik heb geen idee wat freerunning is." Ik denk even na en schud dan mijn hoofd. Mijn boek wiebelt gevaarlijk op de rand van de bank en ik trek hem snel terug naar achter zodat hij neit valt. Daarna richt ik mijn aandacht tot Lance. "Doe je er alleen thuis aan, of ook hier?" Ik vraag me af waar je op Zweinstein aan freerunning zou kunnen doen.

[Lance]

"Freerunning of Parkour is zo snel mogelijk hindernissen proberen te overwinnen. Vooral doe ik het in de stand. Bijvoorbeeld van één gebouw op het andere proberen te springen met een goed hoogte verschil of over muren proberen te geraken met het minst mogelijk te bewegen. Het doel is het verleggen van grenzen en absolute vrijheid te voelen. Nou, op Zweinstein doe ik het niet bepaald veel, nee." Het was een beetje te risicovol. Nablijven was niet mijn favoriete bezigheid.

[Alexis]

Ik ril al bij het idee dat ik over muren en gebouwen heen moet springen. "Zo hele bezigheid." zeg ik verbaasd. Ik laat de hele uitleg even tot me bezinken en vraag me af hoe je zo'n absolute vrijheid ervaart en ik grijns. "Hm, laat me eens raden of je ooit je benen of armen hebt gebroken." Ik tik zachtjes op de leuning van de bank. "Twee keer?" gok ik.

[Lance]

"Zoiets. Best wel stom als je niet mag toveren buiten deze wereld. Om eerlijk te zijn heb ik ook best vaak wat verstuikt, maar dat neem je er allemaal bij. Hoewel ik me echt kapot verveelde toen..." Helemaal geen free running als ik iets gebroken had, bij verstuikingen deed ik het meestal wel nog. Het bomde me niets dat het niet goed zou zijn. "Je vindt het dus een stomme bezigheid?"

[Alexis]

"Ach, ze willen die Dreuzels beschermen tegen de gedachte dat de psychologen opeens wachtkamers vol hebben zitten met mensen die denken dat ze aan waanvoorstellingen lijden." Ik grijns breed en schud mijn hoofd. "Nee helemaal niet, het is juist iets anders dan de meeste mensen doen. vaak besteden mensen hun tijd aan iets veiligs enzo maar jij niet." Ik grinnek. "Ik vind het opzich wel intressant, dat freerunning."

[Lance]

"Als kind wou je toch altijd al kunnen vliegen? Niet? Wel, nu kan je het op een bezemsteel, maar wat als er nu een soort van vervangingsmiddel bestaat voor nog te kunnen vliegen? Buiten deze wereld? Dat is Free Running voor me en aan en aan de andere kant voelt het soms als high zijn." Even grinnikte ik zachtjes en keek weer haar aan. "Oké, nog even en mijn oogleden vallen echt dicht!"

[Alexis]

Ik luister gefascineerd naar zijn uitleg over Free running. "Het klinkt echt als een deel van je leven, als ik het zo goed verwoord." Zeg ik uiteindeijk als zijn woorden tot me zijn doorgedrongen. Ik glimlach even kort. "Dan moet je zo je bedje in duiken.." Ik knik naar de slaapkamers en sluit even mijn ogen. Het vuur staat minder hoog, maar de kamer is in de tussentijd warm geworden en ik haal weer een hand door mijn haar en open mijn ogen.

[Lance]

"Misschien wel, ja. Het is het enige in leven dat me echt bezig houdt." Een grijns speelde over mijn gezicht. Oké, er hield me wel meer bezig in het leven zelf, maar toch was het een belangrijk punt. "Waarschijnlijk moet ik dat gaan doen, maar nu nog niet. Wat betekend piano spelen dan in jou leven?" Mijn ogen registreerde alles wat ze deed. Hoe ze haar ogen sloot en door haar haren ging. Hoe ze met volle teugen genoot van de warmte.

[Alexis]

Ik denk even na. "Piano spelen en mijn leven?" Ik ga even verzitten en glimlach breed. "Ik ben altijd al close geweest met mijn oma, ze is een bijzondere vrouw, meer kan ik niet over haar zeggen. Ze stond erop dat ik haar grootste passie zou leren: piano spelen." Ik zie mezelf weer als een klein meisje rond huppelen naast oma naar de grote witte vleugel in de salon van oma's huis. "Sindsdien ben ik er gek op, het is net als adem, het houd je in leven." Ik grinnek. "Klinkt gek, maar het piano spelen is het enigste wat ik nog van haar heb." Ik teken rondjes op de bank en ben even stil. "Ja, ik denk dat dat piano spelen in mijn leven is. Mijn oma was net als mij, zegt mijn moeder. En volgens mij had ze dat liever niet zo gehad." Ik grinnek zacht.

[Gesponsorde inhoud]