De kamer van Huffelpuf.

[Albus Perkamentus]

Manon heeft me overgehaald om de jongens en de meisjes van een afdeling bij elkaar te doen. Dit omdat er in het begin, van elke afdeling waarschijnlijk er maar twee of een personage is.

De kamer is een zaaltje. De slaapplekken zijn van elkaar te scheiden door een fluweel gordijn met daarop het wapen van de afdeling geborduurd, In het "hok" staat een hemelbed, een kast en een nachtkastje. Wanneer je naar de rechterkant loopt zie je twee deuren staan, die die lijden naar de douches en badkamer.

Maximaal aantal personen: Onbeperkt.

[Alexis]

Ik loop de kamer van Huffelpuf binnen. Een warme stroom lucht kwam me tegemoed en ik kijk om in de richting van de warmte en ik glimlach. De elfen hebben hun best weer gedaan, de vuren staan hoog en het is heerlijk warm binnen. Ik ga op een bank zitten en zak een beetje onderuit terwijl ik rozig word van de warmte. Ik ga rechtop zitten en zoek in mijn tas naar het boek uit de bieb. Als ik weer op de bank zit sla ik het boek open en begin ik met lezen.

[Lance]

Ik wist mezelf echter geen raad meer en liep dus maar naar de vertrouwelijke leerlingenkamer. Eenmaal daarbinnen voelde ik me weer helemaal thuis, mijn enige echte thuis. Mijn aandacht viel op Alexis die de bank voor een deel in beslag nam. "Hay." merkte ik redelijk vriendelijk op en nam plaats voor het arme haardvuur. Echter wel op de grond.

[Alexis]

Ik kijk op en glimlach naar een Lance. Vorig jaar heb ik enkel een keer met hem gepraat, alleen tijdens de lessen, niet meer. Als hij op de grond gaat zitten kijk ik beschaamd. Ik was ongegeneerd breeduit op de bank gaan zitten. "Hay." Zeg ik een beetje ongemakkelijk en ik ga normaal op de bank zitten.

[Lance]

Het was best leuk om te zien hoe ze wat plaats voor me maakte. "Ik zit goed hoor, die bank is helemaal voor jou." Ergens kon ik me ook weer echt slagen omdat ik dat had gezegd. Mijn blik ging naar het haardvuur terwijl ik me neerlegde. "Leuke zomer gehad?"

[Alexis]

Ik grinnek zacht. "Oké, als jij het zegt." Ik pak een kussen van de zijkant van de bank en trek mijn benen op. Het is een favoriete houding van me als ik nadenk. "Kan beter, laat ik het zo zeggen," zeg ik schouder ophalend. "Ik ben niet thuis geweest, ik was bij mijn tante deze zomer" Ik kijk hem nieuwschierig aan en bekijk hem eens goed. "En jij?"

[Lance]

Ik keek even op en zag dat ze me beter aan het opnemen was. "Alles is beter dan thuis voor me. Het was weer stom. Meeste tijd heb ik met mijn broertje doorgebracht." Ergens was ik heel nieuwsgierig waarom ze niet naar huis was gegaan, maar toch zei iets me dat ik het beter niet vroeg. "Je naam is toch Alexis hé? Ik wil niet dat ik je verkeerd ga noemen."

[Alexis]

"Alles is beter dan thuis." Herhaal ik zacht zijn woorden en ik haal een hand door mijn haar en laat het kusen op de grond vallen en staar even glazig voor me uit. Het was jaren geleden dat ik écht thuis ben geweest. Dan knik ik bevestigend. "Ja, Alexis al mijn hele leven lang. Lance toch? Anders zul je zien dat ik jou verkeerd ga noemen."

[Lance]

Ik nam het kussen terug op en gaf het aan haar terug. Nu zat ik weer rechtop. "Gaat het wel goed, Alexis? Voor mij is alles beter dan thuis, alles beter dan mijn ouders. Het wilt niet zeggen dat het ook voor jou zo is. Ja, ik heet Lance. Eigenlijk Lacelot, maar goed dat je me niet zo aanspreekt." Een speels grijnsje kwam op mijn gezicht terecht.

[Alexis]

Ik schrik even op. "Mijn ouders zijn geen haar beter dan een boeman in je ergste nachtmerrie," zeg ik verbitterd en ik neem het kussen dankbaar aan en grijns even. "Leuke naam, apart maar leuk." Ik begin me steeds meer op mijn gemak te voelen bij deze jongen, misschien niet wederzijds maar ach.

[Lance]

Ik had echt met haar te doen. Iets wat ik totaal niet van haar wist en wat me op mijn gemak stelde. "Dankje, het komt waarschijnlijk uit Shakespear of één van die schrijvers. Jou naam is ook niet bepaald om te zeggen dat ik drie mensen ken die zo heten." Wel ws het voorkomend, maar niet echt zo hard.

[Alexis]

"Shakespear schrijft fantastisch." Zeg ik enthousiast en ik ga rechtop zitten, tot ik besef dat dit niet bepaald normaal over komt en ik zak weer naa achter. "oeps." mompel ik. Ik grinnek zacht. "Mijn moeder vond die naam altijd fantastisch heeft ze verteld, ze wou dat ze zelf zo heette, dus heeft ze mij zo genoemd. Voelde toch een beetje alsof ze zelf zo heette." Ik rol even kort met mijn ogen.

[Lance]

Ik lachte even om haar en beet even op mijn lip terwijl ik naar haar luisterde. Mijn rug werd tegen de bank aan genesteld, maar toch behield ik oogcontact. "Slimme oplossing van je moeder. Mijn vader en moeder vonden dat ik gewoon een perfecte naam moest krijgen, dat iets uitstraalde. Jammer genoeg voor hen ben ik niet zo perfect." Dat van mij kwam er erg geërgerd uit.

[Alexis]

"Erg slim, te slim als je het mij vraagt." Mompel ik en ik denk na over zijn woorden. Ik ga op mijn buik liggen en leun met mijn hoofd op het kussen. "Niemand is perfect, als je perfect bent..." Ik denk even na en bijt even op mijn lip. "Dan ben je een saai persoon." Zeg ik uiteindelijk. "Hoezo vinden je ouders je niet perfect?" Vraag ik zachtjes.

[Lance]

"Ze houden ervan om controle te hebben over mensen. Zo ook over mij en mijn jonger broertje. Ze legde me dingen op die ik niet wou, kreeg nooit echt een aanmoediging als ik het deed. Eerder iets van dat het altijd wel beter kon. Sinds kort heb ik afstand genomen van dat alles en koos ik voor een absolute vrijheid. Ik doe wat ik wil, wanneer en waar ik het wil. Het klinkt nogal egoïstisch, dat weet ik." Even keek ik haar weer aan. "Wat maakt jou ouders nog erger dan de boeman?"

[Alexis]

Ik luister met grote ogen naar het verhaal van Lance en bijt op mijn lip. "Wat erg voor je en zo egoïstisch klinkt het niet. Je mag toch voor jezelf kiezen of niet?" Ik speel met de onderkant van het kussen. "Toen ik de brief kreeg van Zweinstein was mijn broertje trots op me, hij was trots erop dat zijn zus anders was dan andere mensen maar dat was tot tegenstelling van mijn ouders... Ze vonden me een freak, een buitenstaander en ze eisden dat ik naar de openbare middelbare school zouden gaan. Geen Zweinstein. Ik werd woedend en heb een ruzie met mijn ouders gehad. Ik heb diezelfde avond mijn spullen gepakt en ben naar mijn tante gegaan. Daar ga ik nu elke zomer heen." Ik kijk glazig voor me uit. "Ik kom uit een nette familie, opgevoed volgens de etiqette, ik was alltijd al anders dan mijn ouders. Ik speelde liever buiten dan dat ik leerde hoe ik een jurk droeg en hoe je een porseleinen kopje vast houd."

[Lance]

Alexis had uiteindelijk ook weer meer met me gemeenschappelijk als ik dacht. "Ergens lijken onze problemen wel op elkaar. De enigste reden dat ik nog naar huis ga is overigens Davin, mijn broertje dus. Mijn ouders zagen me ook liever tot iets naar hun beeld en niet in Huffelpuf, maar toch is het zo. Ergens bevalt het me ook helemaal. Het spijt me dat het voor jou zo is gegaan, Alexis. Iets wat je vast en zeker helemaal niet verdient. Ook al ken ik je nog maar net." voegde ik er nog zachtjes aan toe terwijl ik mijn hand even op de van haar legde.

[Alexis]

"Twee zielen, hetzelfde probleem." probeer ik te grappen en ik bijt op mijn lip. De woorden die hij zegt, het is net of hij het meent en ik moet moeite doen om de tranen die achter mijn ogen branden vrij te laten. "Jij kan er niets aan doen, het zijn mijn ouders. Ze zijn zo hopeloos ouderwets, ze kunnen het zich niet veroorloven dat iets anders is dan zij willen." Ik knipper een keer met mijn ogen. "Het spijt me meer dat het voor jou zo is gegaan, waarom willen je ouders je hebben zoals zij het willen... Je bent prima zoals je bent." Die laatste woorden lvan hem laten me glimlachen en ik kijk even naar onze handen.

[Lance]

Ze deed me echter niet lachen bij haar grapje, maar een glimlach toverde ze op mijn gezicht bij het laatste. "Erg lief van je om dat te zeggen." Hij had het wel eerder gehoord, maar alleen uit de mond van zijn kleine broertje. Ook niet echt moeilijk, want deze vond zijn grote broer echt geweldig. "Onze ouders houden tussen beiden van complete controle." Zwakjes glimlachte ik nog een keertje, maar kreeg door dat haar blik op onze handen was gevestigd. Zachtjes liet ik hem wegschuiven, van de hare af.

[Alexis]

"Ze bereiken er alleen niets mee," zeg ik zacht en ik voel dat zijn hand de mijne heeft opgewarmd nu hij hen weg heeft gehaald. "Ik voel mijn boek onder mijn been en schuif hem van de bank op de grond. Het is mijn lievelingsboek: Shakspeare Romeo en Julia. Nou ja, een van mijn favorieten.

[Lance]

Wel was mijn lichaamstemperatuur vreselijk hoog of wel was die van haar een beetje te laag. Alvast was ik blij dat ik haar net een klein beetje warmte had kunnen aanbieden. "Klopt." bevestigde ik nog maar een keer en nam het boek onder haar been vast. "Dat is ook nog eens toevallig." geamuseerd keek ik haar grijnzend aan. Het was tijd om niet langer meer als ziele poten te jammeren.

[Alexis]

Ik kijk naar het boel en grinnek. "Mijn favorriete boek, Shakspeare schrijft geweldig." Ik denk terug aan de enorme boekenkast bij mijn tante en mijn ogen twinkelen. Ik ga rechtop zitten, de sfeer was veranderd en ik speel met de innen zilveren oorbel.

[Lance]

"Je valt in herhaling, Alexis. En zo ga ik nog blozen." Het verbaasde me best dat mijn ouders me geen Romeo hadden genoemd. Nja, ook niet echt geweldig origineel. Mijn ogen vingen direct haar oorbellen op toen ze er mee speelde. Echt gek dat meiden die dingetjes droegen.

[Alexis]

Ik wiebel met mijn wenkbrauwen. "Val jij nooit in herhaling als je enthousiast ergens over bent?" vrag ik nieuwschierig. Gelijk na die vraag worden mijn wangen rood, ik moet minder nieuwschieirg worden, denk ik bij mezelf. "Blozen?" vraag ik een beetje verward, "waarom ga je blozen?"

[Lance]

"Enthousiast? Ik wed dat je zijn verhalen allemaal al zo wat driedubbel als het niet meer is gelezen hebt?" Ik was niet echt voor Romeo en Julia. Te klef. "Laat dat mislukt grapje maar zitten dan." Na dat lachte ik zachtjes en zag dat haar wangen eerder rood kleurde. Verder ging ik niet op haar vragen in en liet mijn hoofd tegen een kussen aanleunen. Starend naar de vlammen die aan de takken likte.

[Gesponsorde inhoud]