De prijzenkamer

[Lance]

Deze kamer op de derde verdieping is altijd open. Deze kamer staat vol en glimmende kristallen troffeekasten met glinsterende, gouden en zilveren bekers, schilden, borden en standbeelden. Er staan minstens honderd bekers in deze kamer. Er is zelfs een lange galerij met harnassen. Aan beide kanten van de kamer zijn deuren. De ene deur grenst aan de gang op de derde verdieping, en de andere deur komt uit op de harnasgalerij.

Maximum aantal personen: Vier

[Emma]

Grommend stapte ze naar binnen. Vilder had haar bij haar kraag gevat, en naar de prijzenkamer gestuurd. Ze stond daar in de gigantische prijzen hal, heel zielig met een halfvol emmertje met warmwater, en een lap. Ze zou die vervloekte snul nog wel eens vervloeken. Ze sopte de lap in het gloeiend hete water en begon de eerst de prijzen kasten te boenen. Ze gromde weer..

[Lance]

Ik zocht naar een beetje rust. Iets wat ik vast en zeker in de prijzenkamer zou vinden. Naar al de blinkende plaatjes en bekers te kijken liet me even ontspannen. Vooral dan bij het ontrafelen van sommige teksten die moeilijker leesbaar werden met de jaren... Rustig keek ik met groten ogen naar de eerste kast.

[Jamie]

Jamie liep richting de prijzenkamer. Hij kwam hier vaker, puur omdat er een prijs stond die zijn opa ooit had gekregen. Het was niet zo dat hij die prijs zó geweldig vond, het was enkel dat hij die man best wel mistte. En dit voelde als een soort nagedachtenis aan hem. Rustig duwde hij de deur open en liep hij naar binnen. Zonder de jongen die er ook stond in de gaten te hebben liep hij direct naar de derde kast, en bleef hij ervoor stilstaan. Zijn ogen waren gericht op de naam "Alois Julian Marcellin".

[Lance]

Ergens, een beetje verder weg, hoorde ik een soort gegrom. Niet verder nadenkend waarover. Ook hoorde ik achter me voetstappen, te geconcentreerd op het kijken. De voetstappen hielde stil op een precieze plek en ik besloot maar om op te kijken. Rustig en voorzichtig wandelde ik op de jongen af. "Naar wat kijk je?"

[Jamie]

Verbaasd keek Jamie op toen zijn gedachten plotseling werden verstoord door een vraag, gesteld door een voor hem onbekende stem. "Oh, gewoon. Zo'n prijs die mijn opa ooit had gekregen." Er verscheen een zwak glimlachje op zijn gezicht.

[Lance]

Ik grijnsde en liet mijn ogen even over de kast gaan. Hier stonden aardig wat mooie prijzen in. "Welke is het dan?" Nieuwsgierigheid, nooit echt één van mijn beste kanten geweest.

[Jamie]

"Alois Julian Marcellin," zei Jamie, waarna hij wees naar een van de prijzen die redelijk in het midden van de kast stond. Het was een simpele gouden beker, en hij had nooit precies geweten waarvoor zijn opa hem eigenlijk had gekregen.

[Lance]

Al snel had de gouden beker mijn ogen gevangen. Vreemd dat er niet bij stond voor wat zijn opa deze had gewonnen. "Dat is een mond vol." Ik grijnsde en keek de jongen aan. "Ik ben Lance trouwens."

[Jamie]

Jamie grijnsde. "Lange namen zin in de familie,' zei hij. "Ik ben Jamie." Hij glimlachte naar de jongen, die blijkbaar Lance heette.

[Emma]

Emma luisterde glimlachend naar het gesprek maar besloot niets te zeggen. Ze was niet het sociale type, en wilde dan ook niet iets zeggen. Ze vond luisteren naar gesprekken veel interesanter. Ze vond het al zo erg niet meer dat ze hier hoefde te schoonmaken, de mensen die hier kwamen waren meestal wat redelijker, slimmer en bovenal rustiger..

[Lance]

Ik grinnikte even. "Leuk om je te ontmoeten." Even dacht hij na over in welke afdeling Jamie zat. De beker verklapte ook niet bepaald veel. "In welke afdeling zit je?"

[Emma]

Emma stofte de beker af, maar was te geconsentreerd bezig met luisteren waardoor de beker omdonderde, en er drie meenam. 'Shit!' vloekte ze sissend, en ze voelde de ogen van de twee jongens naar het hoekje kijken waar ze stond. Ze vloekte binnensmonds en zette de bekers een voor een terug.

[Jamie]

"Ravenklauw," zei Jamie als antwoord tegen Lance. "En jij?" Toen hij opeens iets hoorde vallen keek hij verbaasd om.

[Emma]

Ze zette de laatste beker terug en keek net langs de beker naar de jongens. Haar gevoel had het goed, de jongens staarde haar kant op. Ze zuchtte en raapte de lap op.

[Lance]

De kamer vulde zich met een hels lawaai en meteen had het dan ook mijn aandacht. "Ik ben van Huffelpuf. Ravenklauw hé? Zag je meer aan voor een Griffoendor." Even grijnsde ik verontschuldigend. "Ik hoop voor jou dat de Snul niet komt." Mijn blik was plagend op Emma gericht.

[Emma]

Emma keek triest naar Lance. 'Zie je toch niet.' mompelde ze. Waarom moest ze dit nou verpesten door haar klunzigheid? Ze kwam vanachter de kast vandaan, de emmer meesleepend en de lap over haar schouder. Haar krullende haar viel losjes langs haar gezicht, en een nogal irritant plukje, bleef over haar oog vast aan haar wimper zitten. Ze blies ertegen, maar bleef eigenwijs op de plek zitten.

[Lance]

"Je kan wel verder nadenken..." mijmerde ik op haar gemompel. "Wat heb je gedaan dat je dit moet doen?" Het spontane meisje dat op mij en Kimberly kwam aflopen was niet echt als 'stout' mens voor te stellen. Toch niet dat ze veels zou uithalen, hoewel...

[Emma]

Emma haalde haar schouders op. 'Snachts ronddwalen en betrapt worden.' zei ze en ze legde alles op de grond toen ze voor hen stond. 'Veel kan ik er ook niet aan toevoegen.' zei ze, en ze herkende nu pas de jongen van het sprookjes bos. Ze vroeg zich af of hij haar herkende, maar besloot om in het bijzijn van de andere jongen niet te gaan gokken. Toch bleef de nieuwsgierigheid.

[Gesponsorde inhoud]