De voorraadkamer.

[Matthew]

De voorraadkamer is een kamer op Zweinstein waar eten wordt bewaard. Het is zegmaar de plek waar de ingrediënten voor de huiselven in de keuken liggen. Je kunt hier alles vinden, behalve snoep en alcohol.

Maximaal 3 personen.

[Lance]

Na het kneepje had ik niets anders gedaan dan glimlachen. Soms praatte we nog over iets dat ons opviel naar op onze weg naar de voorraadkast. Voor de rest gingen we niet echt verder in op het vorige onderwerp. De deur werd geopend en liepen we samen naar binnen. Even keek ik de hoge kamer rond. "Daar staan ze." Ik wees de plek aan; veel te hoog dus daar hadden we de trap voor nodig.

[Abigail]

Ik fronste even en keek naar de aardbeien die te hoog stonden. Ik keek zoekend om me heen, opzoek naar een trap. "Waarom moeten ze die aardbeien nou zo hoog zetten?" Zuchtte ik en keek naar Lance. Ik hoopte dat hij een idee had, want een trap zag ik niet een-twee-drie.

[Lance]

"Maak je nu geen zorgen. We always have magic!" Mijn toverstok uit dennenhout werd te voorschijn gehaald. "Wingardium Leviosa!" Veilig en wel kreeg ik de aardbeien op de laagste schap gezet en nam ze er af voor haar. "Alsjeblieft." Het uitspreken van die spreuk had me in het begin echt hopen moeite gekost.

[Abigail]

Ik grinnikte even en keek hem even aan. "Thank you." Zei ik dankbaar en pakte de aardbeien. "Jij ook een?" Vroeg ik met een glimlach terwijl ik er een in mijn mond deed en genoot van de heerlijke smaak van de rijpe aardbei.

[Lance]

Even knikte ik en nam er eentje. De smaak was echt geweldig en de verleiding naar nog een aardbei groot. Ik nam plaats op een grote en vooral dichte zak met bloem erin. Voorkomend dat mijn hele achterwerk wit zo zien.

[Abigail]

Ik grinnikte even toen hij op een zak meel ging zitten en leunde tegen de muur aan terwijl ik nog een aardbei at. "Waar hou jij het meeste van?" Vroeg ik nieuwschierig. Ik had het niet over houden van iets, of iemand, maar over waar hij in het algemeen het meeste van hield.

[Lance]

"Moeilijke vraag, maar ik denk dat het vrijheid is. Blij dat ik die heb." Klonk misschien echt achterlijk. Niet dat ik opgesloten was en verplicht om van alles te doen dat ik niet wou. Slavenarbeid moest verrichten. "En jij dan?" Ergens knaagde me het wel aan me dat ik niet voor Davin had gekozen...

[Abigail]

Ik fronste even. Ik had zelf niet heel erg goed over de vraag na gedacht. "Waarschijnlijk, rust." Mompelde ik en knikte toen. Ja, ik was iemand die erg gesteld was op rust, maar dat had ik ook echt nodig. Anders was ik niet bepaald sociaal te noemen.

[Lance]

Ik knikte even lichtjes. Niet dat ik echt akkoord was met haar gedachte, dat het echt hét belangrijkste was in leven. Nja, misschien wel in de hare. Ook was haar vraag waar ik het meest van hield. "Er zijn een paar dingen waarvan ik hou. Het is moeilijk om te kiezen tussen die waarvan het meesten."

[Abigail]

Ik begreep hem en knikte. Ik hield van mijn familie, van mijn broer. Misschien ook van hem. Maar er waren ook andere dingen waarvan ik hield, bijvoorbeeld het zien van de trein op perron 9 3/4 om weer te beseffen hoe anders ik ben. Ik keek naar hem en glimlachte. "Dat geldt ook voor mij," zei ik.

[Lance]

"Eigenlijk zet ik alles waar ik van hou op de eerste plaats. Jij dan? Of hou je het liever bij de rust?" Een glimlachje speelde om mijn lippen terwijl ik haar nog eens goed inprentte. Sneeuwwit haar, mooie ogen en een perfect figuur. Haar kledij was leuk. Weer werd een aardbei gepikt en opgegeten.

[Abigail]

Ik pakte ook een aardbei en rolde hem tussen mijn vingers terwijl ik na dacht. "Nee, er zijn ook andere dingen waar ik van hou, op een andere manier." Mompelde ik en stopte toen de aardbei in mijn mond. Mijn blik ging weer naar hem en ik glimlachte automatisch.

[Lance]

Ik glimlachte bekeken terug en voelde me nu redelijk klein ten opzichten van haar. "Snap ik. Soms is het ook moeilijk om van wat te houden en dan realiseer je dan pas daarna dat je er ooit toch van zou kunnen houden. Wil je het gaan toegeven en dan is het grandioos te laat." Even ging ik terug in de tijd toen ik problemen had bij mijn ouders. Nu was het echt veel te laat. Er viel niets meer te zeggen. Helemaal niks meer.

[Abigail]

Ik sloeg mijn ogen neer en veegde een pluk haar uit mijn gezicht. Wat hij zei sloeg op mijn onzekerheid. Op het feit dat ik nogsteeds niet wist of ik van hem hield of niet. Ook sloeg het op mijn slechte relatie met mijn vader. Ik had ooit van hem gehouden, jazeker, maar inmiddels was dat niet meer zo. "Je hebt gelijk," zei ik zacht en stopte nog een aardbei in mijn mond.

[Lance]

Waarom moest ik toch perse altijd wat fout doen. Toen haar aardbei in haar mond zat, nam ik haar hand vast en gaf er een klein kneepje in. "Ik wil je niet pijn doen met mijn woorden..." Een zuchtje ontsnapte me. Misschien werd dit niks, helemaal niks, omdat ik het zo nodig altijd weer moest verpesten. Was het beter op op te staan en haar alleen te laten? Waarschijnlijk wel, maar ik kon het niet. Ze kon me wanneer dan ook wegsturen. Dat zou ik accepteren.

[Abigail]

Ik glimlachte even en keek hem aan. "Het maakt niet uit, het is iets wat ik moet verwerken." Zei ik zacht en keek naar zijn hand met een kleine glimlach. Ik wilde dat ik hem eerder had ontmoet, dan had ik me de afgelopen jaren niet zo alleen gevoeld, niet het idee gehad dat ik niet bestond. Ik had de neiging om hem weer te bedanken, maar liet dat achter wegen..

[Lance]

"Ik moet opletten met wat ik zeg. Niet meer jou ermee kwetsen." Uiteindelijk stond ik op en speelde even met haar vingers. "Oh, sorry..." Zachtjes liet ik haar hand los. Een verontschuldigende glimlach kwam op mijn gezicht te voorschijn. "Wil je misschien ergens anders je aardbeien gaan op eten? Of blijven we hier?"

[Abigail]

Ik glimlachte even en keek naar hem. "Ik denk dat ik ga," zei ik en zuchtte even. Ik vond het heel leuk bij hem, met hem, maar ik kon niet de hele tijd blijven, hoe graag ik ook zou willen. Ik boog naar voren en drukte een kus op zijn wang. "Dag," Zei ik zacht en draaide me om met de aardbeien in mijn handen.

__________
Gone.

[Lance]

Ergens wou ik erg hard gaan protesteren, maar het kon niet heel de dag zoals nu bezig waren doorgaan. Hoewel ik er totaal niks op tegen zou hebben. De kus op mijn wang gloeide na. Een soort van afdruk die na schreeuwde op een herdruk. Haar lippen voelde erg zacht aan. "Dag Abigail." Met een glimlachje keek ik haar na. Nog snel nam ik uit de voorraadkast een appel en liep daarna weg.

-Gone-

[Gesponsorde inhoud]