De weilanden

[Alexis]

Voorbij de schommelbank en de vliegheuvels zijn de weilanden. De weilanden hebben een hoofdpad waar allemaal kleine paadjes aangrenzen. Hier en daar staan bankjes. Het weiland heeft gras van ongeveer 20 cm met gekleurde bloemen en bomen vol met vruchten. Het is er heerlijk rustig.

Maximaal 5 personen.

[Matthew]

Toen ik eenmaal na een lange wandeling bij de weilanden was aangekomen, plofte ik neer op een bankje. Mijn oude vrienden waren inmiddels van school, wat betekende dat ik nieuwe moest maken. En om nou even eerlijk te zijn, ik was niet bepaald goed in het maken van vrienden. Sociaal zijn was nou eenmaal niet iets wat in mijn aard lag.

[Hailey]

Met langzame, kleine passen liep ik richting de weilanden. Ik voelde geen reden om te haasten, dus dat deed ik ook niet. Toen ik eenmaal daar was verscheen er een kleine glimlach op mijn gezicht. Al die bloemen zagen er prachtig uit, ik had ze altijd al mooi gevonden. Mijn blik viel plotseling op een eenzaam gedaante dat op het bankje zat, en met een twijfelachtige blik in mijn ogen liep ik op hem af. 'Hey.'

[Matthew]

Ik keek op toen er een meisje langs me kwam zitten en fronste even. "Hoi", antwoordde ik en staarde weer voor me uit. Ik had niet het idee dat ik haar kende, dus een gesprek starten leek me niet logisch. Ik ging met een hand door mijn haar en keek naar de takken van een boom die met de wind mee bewogen.

[Hailey]

Ik liet me op het bankje neerploffen, zette mijn ellebogen op mijn knieën en leunde met mijn hoofd op mijn handen terwijl ik over het weiland staarde. Ik draaide mijn blik opnieuw naar de jongen. Aangezien hij blijkbaar niks ging zeggen, besloot ik het maar te doen, ik was namelijk niet iemand die graag stil was. 'Ik ben Hailey.'

[Matthew]

"Matthew", reageerde ik kort zonder mijn blik van de boom af te wenden. Ik wist niet of ze het door had, maar ik had niet bepaald zin in een gesprek. Anders was ik hier wel met iemand naartoe gegaan of iets in die richting. Nee, op dit moment was ik hier voor mijn rust.

[Hailey]

Ik besloot mijn mond maar te houden, want aan zijn stem, en ook zijn reactie, hoorde ik dat hij geen zin had om te praten. Oké, jammer, maar dat accepteerde ik. Met opnieuw een zucht leunde ik achteruit, tegen de rugleuning van het bankje, terwijl mijn blik opnieuw op het weiland gericht was.

[Matthew]

Ik was blij dat ze niks meer vroeg. Het was niet zo dat ik onbeleefd wilde zijn, maar op dit moment had ik geen behoefde aan een gesprek. Ik haalde mijn schetsblok uit mijn tas en begon te tekenen. Ik tekende strips, al sinds ik 7 was. Natuurlijk waren ze toen nooit zo mooi geweest, maar ik wist inmiddels wel dat ik talent had.

[Hailey]

Toen ik zag dat hij een schetsblok uit zijn tas haalde, en begon te tekenen, kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Mijn blik gleed naar het papier. Strips, herkende ik. Een klein glimlachje verscheen op mijn gezicht, terwijl ik mijn blik weer afwendde. Tekenen, dat had ik ook altijd willen kunnen.

[Matthew]

Ik was bezig met een strip over een jongen van mijn leeftijd, die alles in zijn leven verloren had. Het was niet gebasseerd op mijn eigen leven, maar ik vond het wel een interessant onderwerp. Ik draaide het potlood even tussen mijn vingers en staarde voor me uit.

[Hailey]

Opnieuw was mijn blik op het papier gericht. Het leek wel alsof ik nog nooit iemand had zien tekenen, zo geïnteresseerd leek ik, of alsof ik nog nooit papier gezien had. Maar dat had ik natuurlijk wel, wie niet. Ik schreef vaak. Gedichten, verhalen, liedjes, alles. Dus papier was zowat mijn best vriend, en een potlood natuurlijk.

[Matthew]

Ik keek op en zag haar op mijn papier kijken. "Kun je het zien?" Vroeg ik en keek haar vragend aan. Het was niet onaardig bedoeld, meer gewoon als een vraag. Ik draaide nogsteeds het potlood tussen mijn vingers rond en wendde mijn blik van haar af.

[Hailey]

Geschrokken keek ik op, waarna ik meteen weg keek. 'Sorry, ik vond het gewoon interessant om te zien.' Met een onschuldig glimlachje keek ik hem opnieuw aan. 'Ik vond het altijd al fascinerend om te zien waar mensen goed in zijn.'

[Matthew]

Ik fronste even en glimlachte uit eindelijk. Ik nam aan dat ze dat laatse complimenterend bedoelde en niet sarcastisch. "Maakt niet uit hoor," zei ik met een glimlach en bestudeerde haar kort even.

[Hailey]

Ik knikte twijfelachtig. Meende hij het nou, of wou hij alleen maar aardig doen? Ja, hij glimlachte wel, en dat deed hij eerst niet. Maar ja, een glimlach kon ook nep zijn, geforceerd. Ik bestudeerde zijn uiterlijk eventjes. Donkerbruin haar, bruine ogen, met een paar groene en grijze vlekjes.

[Matthew]

Ik wendde mijn blik van haar af en keek weer naar mijn tekening. Ze was wel oke, tenminste, ze kwam oké over. Ik gumde een aantal lijnen uit die ik verkeerd had getekend en trok ze opnieuw, op een andere manier.

[Hailey]

'Zou ik een blaadje mogen?' vroeg ik aarzelend aan hem. Ik had plotseling inspiratie, en aangezien dat bij mij behoorlijk zeldzaam was, wou ik die inspiratie het liefste zo snel mogelijk gebruiken, voor het weer verdwenen was.

[Matthew]

Ik keek verbaasd op en scheurde toen een blad uit mijn tekenblok. "Ook een potlood nodig?" Vroeg ik terwijl ik haar het blad gaf. Ik was nieuwschierig waar ze het voor zou gebruiken, wie weet kon ze wel heel goed tekenen ofzo.

[Hailey]

Ik nam het blaadje aan en schudde mijn hoofd. 'Nee,' zei ik, terwijl ik eventjes zoekend in mijn tas graaide. Uiteindelijk kwam er een potlood tevoorschijn. 'Altijd bij me, papier is een ander verhaal.' Ik knikte naar het blaadje. 'Bedankt.' Ik pakte ook een boek uit mijn tas, en legde het blaadje daarop neer, ter ondersteuning. Met een peinzend gezicht knabbelde ik op de achterkant van mijn potlood, waarna ik deze op het papier zette en begon te schrijven. Een verhaal dit keer.

[Matthew]

Ik wierp geen blik op haar papier, ze zou het wel laten zien als ze dat nodig vond. Het was niet makkelijk om mijn nieuwschierigheid te onderdrukken, maar het was ook niet onmogelijk. Ik staarde weer naar mijn papier en beet nadenkend op mijn lip.

[Hailey]

Toen ik eenmaal was begonnen leken de woorden vanzelf uit het potlood te vloeien. Af en toe stopte ik even, om met een nadenkende blik, en op de achterkant van het potlood kauwend, naar het papier te staren, maar deze pauzes waren nooit langer dan zo'n tien seconde.

[Gesponsorde inhoud]