De ruïne..

[Abigail]

De ruïne was ongeveer 100 jaar geleden nog een kasteel geweest, maar het is inmiddels verwoest door natuur invloeden en slechte tovenaars. Het enige wat nog over is, of in elk geval waar een duidelijke constructie in zit, is de wester-vleugel. Hier waren vroeger de kamers van de gasten en de keukens.

Maximaal 6 personen.

[Alexis]

Ik kijk met mijn ogen toegeknepen door de felle zon naar de ruïne.Het Ik ga in het gras zitten en kijk naar de West-vleugel doe nog over is en droom weg naar vroeger. Hoe het zou zijn om op een kasteel als de ruïne te zit

[Abigail]

Ik was over verschillende brokstukken van de ruïne geklommen en zag toen eindelijk de west-vleugel. De west-vleugel was het enige gedeelte van het kasteel dat nog intact was en iets waar ik vaak kwam. Ik wilde net door de opening naar binnen lopen toen ik Alexis zag zitten. Ik besloot naar haar toe te gaan, ik had haar nog niet veel gesproken. "Heey", zei ik en ging naast haar zitten.

[Alexis]

"Hello." zeg ik vrolijk en ik glimlach naar Abigail. "Wat houd je tegen om naar binnen te gaan? Het is alsof je een andere wereld even instapt als je de west-vleugel in gaat."

[Abigail]

Ik grijnsde even om haar woorden en plukte wat gras uit de grond. "Hmm.. ik wilde even met je praten", zei ik en glimlachte even. Ik wist nog niet precies waarover, misschien over mijn gedachtens die gewoon niet op een rijtje te zetten waren.

[Alexis]

Ik kijk verbaasd op. "Praten met mij? Dat heeft nog nooit iemand tegen me gezegd." Zeg ik nog steeds verbaasd en ik knipper even met mijn ogen. "Waarover?" vraag ik uiteindelijk.

[Abigail]

Ik fronste even terwijl ik nog meer plukken gras uit de grond rukte. "Heb jij welleens gehad dat bepaalde dingen bepaalde gevoelens bij je deden opbrengen, terwijl je niet zeker weet of je dat wel wilt voelen?" Mompelde ik. Oke, dit klonkt vast ongelovelijk raar.

[Alexis]

Ik laat haar woorden even tot me bezinken en denk na. "Ja," zeg ik uiteindelijk langzaam. Ik leg haar hand stil op het gras. "Je plukt het hele veld nog leeg zo." grinnek ik zachtjes. "Hoezo vraag je dat?" Ik wil niet nieuwschierig zijn, dat moet je niet denken.

[Abigail]

Ik zuchte en staarde voor me uit. "En wat gebeurde er toen?" Vroeg ik zonder haar vraag te beantwoorden. Ik wilde eerst weten wat er toen gebeurd was, voor ik antwoord op haar vraag gaf. Ik wist niet of ze Lance kende, maar als het zo was, wilde ik er liever niet over beginnen. Het was allemaal zo gecompliceerd.

[Alexis]

Ik bijt zacht op mijn lip. "Contact mee verbroken, nooit meer gezien of gesproken. Volgens mij was dat één van mijn domste handelingen in mijn hele leven." Ik staar ook voor me uit. "We zijn lekker depressief bezig samen."

[Abigail]

Mijn vuisten balden terwijl ze dat zei. Echt niet dat ik mijn vriendschap met Lance ging verpesten omdat bepaalde dingen bepaalde gevoelens bij me opriepen. "Dat kun je wel zeggen ja," mompelde ik en zuchtte weer.

[Alexis]

Ik grinnek. "Je bent de eerste die het zegt, of tweede misschien derde maar meer niet. Iedereen zegt maar dat hij dan niet geschikt is ofzo maar ik vind het laf. Heb er nog spijt van." Ik kijk naar gebalde vuisten. "Wat zit je dwars?" Vraag ik zacht.

[Abigail]

Ik fronste even en vroeg me af hoe ik haar dit moest gaan uitleggen. "Er is een jongen.." begon ik twijfelend, opzoek naar de juiste woorden. "Waar ik goed bevriend mee ben. Alleen soms vraag ik me af of vriendschap wel genoeg voor me is." Ik fronste even en dacht na of ik het zo wel goed had uitgelegd.

[Alexis]

Ik frons ook. "Bedoel je, dat je niet weet of je de vriendschap wel of niet moet beëindigen of voel je meer dan alleen maar vriendschap?"

[Abigail]

Ik dacht even na. "Dat laatste, maar het punt is, dat ik niet de vriendschap wil riskeren. Ik weet ook niet goed of ik zegmaar, verliefd ben, ik weet niet hoe dat moet voelen." mompelde ik.

[Alexis]

Ik denk na en laat me achterover vallen in het gras. "Je zit in een lastig pakket." Zeg ik langzaam. "Misschien is het handig om te weten wat je wil? Wil je vriendschap of meer. Daar moet je achterkomen, denk ik."

[Abigail]

Ik frunnikte aan het shirt dat ik aan had. Dat was makkelijker gezegt dan gedaan, bedacht ik bij mezelf. "Maar hoe?" Vroeg ik uiteindelijk en beet op mijn onderlip.

[Alexis]

Ik haal mijn schouders op. "Daar kan ik je niet mee helpen, ik nam de makkelijke en laffe weg. Ik kan je alleen adviseren dat niet te doen." Ik glimlach naar haar. "Je komt er wel uit."

[Gesponsorde inhoud]