Re: De schommelbank.

[Lance]

"Weetje dat die vraag de moeilijkste vraag is, die je kunt stellen aan een man. Of jongen." Zachtjes grinnikte ik en streelde haar van haar nek over haar ruggenwervel, naar haar heupen. "Je bent beeldschoon qua uiterlijk, maar dan ga ik niet beginnen over je innerlijk, want dat valt nergens mee te vergelijken. Je neemt de moeite om me te snappen, je luistert en achteraf lijk je me ook te begrijpen. Je durft je mond ook open te trekken als je niet akkoord met me gaat... Je bent perfectie, toch in mijn ogen. Waarom zit jij dan op mijn schoot nu? Waarom vind jij me leuk?"

[Abigail]

Een fijne rilling ging door mijn lichaam toen zijn vinger over mijn rug ging. Zijn woorden raakten me en ik pakte zijn hand weer vast. Nu moest ik zijn vraag beantwoorden. Ik had niet het idee dat er woorden genoeg voor waren om te beschrijven waarom ik hem leuk voor, maar ik kon het op z'n minst proberen. "Ik vind je interessant, je bent lief, leuk, grappig en ik weet dat ik op je kan rekenen.' Ik streelde derug van zijn hand. "Je bent knap, kunt me uitdagen en zorgt ervoor dat ik me niet verveel. Je verrast me en het aller belangrijkste, ik weet dat ik je kan vertrouwen." Somde ik op. Het was een lange lijst, maar al die dingen telden even zwaar mee.

[Lance]

"Goed dat je weet dan ik er voor je ben én je volledig me kunt vertrouwen." Een relatie, -wat klonk dat woord opeens zo groot-, zonder vertrouwen was helemaal niks om aan te beginnen. Zachtjes boog ik me een beetje voorover om haar een kus op haar wang te kunnen geven. "Ik ben een mislukkeling in grapjes dus dat laten we wegvallen. Bedankt ook voor de ego-boots met je verklaring dat ik knap ben..." kwam er op een soort van uitdagend toontje uit mijn mond. "Abigail, ik hou echt van je." Besloot ik na een kleine stilte te zeggen en keek naar de mooie omgeving terwijl mijn armen rond haar kleine tedere lichaam waren geslagen. Echt, ik was een heel stuk groter dan zij.

[Abigail]

Het was meer dan alleen zijn woorden die zorgenden voor het zwevende gevoel in mijn buik. Het waren zijn tedere aanrakingen, de blik in zijn ogen en de bewegingen die hij maakte. Ik wist dat de woorden, 'ik hou van je', een grote betekenis hadden. Meestal werden ze op het verkeerde moment gezegt, te vroeg of juist te laat. Maar hij timede het precies op tijd, geen enkel moment was beter geweest en ik keek hem aan terwijl ik met mijn hand langs zijn wang streek. "Ik ook van jou Lance, ik ook van jou." Zei ik en leunde tegen hem aan.

[Lance]

Me vergelijken met een kachel kon je wel, nadat Abigail haar woorden had uitgesproken. Zachtjes plaatste ik mijn lippen aan haar hals en drukte daar een paar kusjes. Voorzichtig, want ik wist dat ik de lat weer hoger aan het leggen was dan nodig. Ergens wou ik opstaan van deze bank en weer met haar dollen in de rivier of vrolijk gaan rond lopen. Aan de andere kant wou ik niets liever dan hier te blijven zitten. Mijn lippen raakte weer die van haar aan toen ik op keek. "Laten we maar eens wat anders gaan doen. Zo word je me nog beu." Ik legde alvast een vinger op haar mond dat ze niet moest tegen spreken en kuste haar weer.

[Abigail]

Mijn blik zat tussen nieuwschierig en verrast in. Hij leek zo snel over te kunnen springen van moment, van plek en ik vroeg me af of hij net zo snel genoeg van mij zou krijgen als van deze plek. Ik schudde deze gedachtte echter uit mijn hoofd. Nee, ik mocht niet aan zijn bedoelingen twijfelen. Ik pakte zijn hand vast en keek hem aan. "Wat wil je doen dan?" Zei ik glimlachend en keek even om me heen. Het was een rustige plek hier, concludeerde ik, maar toch leken veel mensen het te kennen.

[Lance]

Een redelijk lange tijd dacht ik na over haar vraag en steelde haar hand met mijn vinger. Echt, mijn huid leek zo ruw aan te voelen, die van haar zou er bijna onder breken. Misschien zat ze liever toch hier. Was ze zo'n meisje dat wou dat haar vriendje haar uren zou zoenen, strelen, vast hield en lieve woordjes toe fluisterde. Het zou voor mij geen zware taak zijn, maar toch hield ik ervan om niet op één plek te blijven. De boomhut zou wel een plaats zijn waar ik heen wou gaan, maar ik drukte die gedachten weg. "Misschien blijven we liever hier." Realiserend dat ik een mooi moment naar de vaantjes aan het helpen was. Zachtjes haalde ik haar van mijn schoot af zodat ze naast me kwam zitten en liet ik mijn hoofd in haar schoot rusten terwijl mijn voeten over de rand bungelde. "Wat weet ik allemaal nog niet van jou?" Ik glimlachte en nam haar hand vast.

[Abigail]

Soms zou ik willen dat ik kon zien wat er allemaal in zijn hoofd omging. Waarom hij niet lang op een plek bleef. Zijn hoofd rustte in mijn schoot en voor mezelf uitstarend speelde ik met zijn haren. "Hmm.. ik denk dat je wel alles weet, of in elk geval het belangrijkste." Zei ik terwijl ik een pluk van zijn haar om mijn vinger draaide en glimlachte. "Waarom wilde je weg?" Vroeg ik en keek hem aan. Het was raar om hem van boven af te bekijken, omdat ik zoveel kleiner was als hij.

[Lance]

Even keek ik naar de hemel en zuchtte diep. Iets waarna ik meteen spijt van had. Het klonk alsof echt me heel wat dwarszat... Misschien had Alexis gelijk met dat ik het de laatste tijd te veel deed. "Om eerlijk te zijn was ik bang dat je het beu ging worden. Je-weet-wel, ik die niks anders deed dan je zoenen, knuffelen, stomme grapjes maken en je misschien hier en daar wat cliché zinnen gaf. Aan de ene kant realiseer ik me dat misschien jij dat alles helemaal niet erg vindt en juist graag heeft en misschien moet ik dan maar door doen met wat ik van plan was." Ik grijnsde naar haar. "Vaag hé? Het draait er gewoon om dat je me moet aangeven wanneer en wat je wilt..."

[Abigail]

Ik was vertederd, hij maakte zich druk om mij. Ik streelde zijn hand en glimlachte. "Echt Lance, als er iemand is waar je je niet druk om moet maken, dan is het om mij", zei ik met een glimlach. "Ik ben gelukkig wanneer ik bij jou ben, wat we doen maakt me niet uit. Al zitten we op een heuvel naar de lucht te staren, dan nog durf ik te beweren dat ik gelukkig ben", zei ik wijs en keek hem even aan.

[Lance]

"Daar draait alles rond; gelukkig zijn. Jou gelukkig maken is iets wat ik het liefst van al doe." Zachtjes streelde ik mijn vingertoppen over de palm van haar hand. Daarna nam ik hem vast en gaf er een klein zacht kusje op. Ik kon niets anders doen. Een brede glimlach was niet meer van mijn gezicht af te halen. Ik genoot van hoe ze door mijn haar ging en me streelde... Nee, het kon niet beter.

[Gesponsorde inhoud]