De vallei der geheimen.

[Abigail]

Wanneer je een eind door de omgeving van Zweinstein loopt, kom je bij een enorme rotswand. Er zit een kleine opening in die wand, waar je doorheen kunt kruipen. Wanneer je er doorheen ben gekomen kom je op de helling van een prachtige bebloemde vallei terecht.

Onbeperkt aantal personen.

[Matthew]

Ik kwam inmiddels al jaren in de Vallei. Hoe hij precies heette wist ik niet, maar ik had hem de Vallei der geheimen genoemd. Het deel van geheimen sloeg op de manier hoe je hier moest komen, kruipend door een ingang in de rotsenmuur. Ik ging tussen de bloemen zitten en snoof de geur op, heerlijk.

[Alexis]

Met een boek in mijn hand loop ik de Vallei in, het is er heerlijk rustig en ik laat mezelf neer zakken in het zachte gras terwijl ik tegen een steen aanleun. Ik sla mijn boek open en kijk even voor uit. Het is een tijd geleden dat ik heb gelezen en ik richt mijn ogen op de lettermassa en glimlach. Na een tijdje ben ik totaal verdiept in mijn boek.

[Matthew]

Ik was verbaasd, nee verbaasd was niet het goede woord, geschrokken toen ik iemand de vallei in zag lopen. Ik had nooit geweten dat er meer mensen waren die deze plek kenden, of uberhaupt wisten hoe je er moest komen. Misschien dat ik daarom ook opsprong en verbaasd naar het meisje keek.

[Alexis]

Ik heb geen idee dat er nog meer mensen waren en ik sloeg de bladzijde om en wrijf even met een hand in mijn oog en veeg vermoeid een pluk haar uit mijn gezicht. ik sluit mijn ogen even en dommel half in slaap. Ik schrik op en kijk naar mijn boek dat van mijn schoot is gevallen. Ik pak het op en begin weer te lezen.

[Matthew]

Ik fronste even en merkte dat ze geen idee had van het feit dat ik hier ook was. Eigenlijk vond ik het niet eens zo erg, het was wel lekker rustig zo. Ik ging weer in het gras zitten en plukte een mooie roos die ik tussen mijn vingers liet rond draaien.

[Alexis]

Ik hoor het gras ritselen en een kleine glimlach siert rond mijn mond. De afgelopen tijd heb ik meer mensen ontmoet dan in de rest van mijn schoolleven en ik heb nauwelijks tijd gehad om een boek te lezen. Nu heb ik eindelijk de rust gevonden en ik leg mijn boek naast me neer en sluit mijn ogen weer.

[Matthew]

De rond draaiende roos bezorgde me hoofdpijn omdat ik steeds de randen probeerde te volgen. Uiteindelijk legde ik hem naast me neer en ging languit in het gras liggen, starend naar de wolken terwijl ik er figuurtjes in probeerde te ontdekken.

[Alexis]

De steen doet pijn aan mijn rug en ik laat me naar beneden zakken zodat ik in het gras lig, dat me zacht kietelt in mijn nek. Ik grinnek even zacht, alsof één hard geluid de stilte hier voorgoed verbreekt. Ik schuif mijn boek weg en sluit mijn ogen opnieuw.

[Gesponsorde inhoud]