De algemene woonkamer.

[Abigail]

De algemene woonkamer is te vergelijken met de leerlingenkamer. Echter is deze ruimte niet voor een afdeling, maar toegankelijk voor iedereen. In de hoek van de kamer staat een lounge bank. Vanaf deze bank zit je recht voor de openhaard, ideaal om het een beetje warm te krijgen. Ook staat er een voetbaltafel, een poultafel en een boekenkast.

Onbeperkt aantal personen.

[Abigail]

Toen ik de deur van de Algemene woonkamer had open gedaan was ik enigszins verbaasd dat er niemand was. Ik wist dat Lance ergens achter me was, dus ik liep naar binnen en plofte op de loungebank neer. Mijn handen werden al snel verwarmd door de haard en ik haalde gelukzalig adem terwijl ik nog een Smekkie at.

[Lance]

Ik volgde Abigail op de voet, maar was net iets te lang stil blijven staan bij een schilderij dat ik nog nooit gezien had. In ieder geval toch nooit opgemerkt. De dames die erop stonden bleven maar praten zodat ik niet weg kon. Eenmaal daar was het gelijk warmer en deed ik mijn jas uit. De chocokikkers belandde of tafel terwijl ik naast haar ging zitten.

[Abigail]

Een glimlach verscheen op mijn lippen en ik genoot van de warmte. "Raar dat er niemand is", zei ik met een grijns en spuugde snel een Smekkie die naar augurk smaakte uit in een prullenbak die naast de bank stond. "Bah", mompelde ik en keek vies naar de Smekkies.

[Lance]

"Best wel." Even ontsnapte me weer een zucht en keek ik naar de sjaal die rond mijn nek bungelde. Geen zin om hem uit te doen. Zo had ik het ook warmer. Abigail haar vieze gezicht en het gespuug deden me lachen. "Misschien is een chocokikker toch wat veiliger? Welke smaak had je?" Ik hield er haar eentje voor en nam me er zelf één.

[Abigail]

Ik nam dankbaar de chocokikker aan en at het op. De heerlijke chocolade smaak liet gelukkig de augurkensmaak verdwijnen. Toen ik de chocokikker op had antwoorde ik, "augurk", en trok vervolgens een vies gezicht. Het was best vertrouwd om hier met hem te zitten en leunde een beetje tegen hem aan.

[Lance]

Ik lachte stilletjes. Niet dat ik augurken lustte. Er gingen haartjes overeind staan toen ze tegen me aanleunde. Zelfs bracht het zich een veilig gevoel met zich mee. Zo raar dat ze dit daadwerkelijk deed. Om maar aan wat anders te denken concentreerde ik me op mijn chocokikker en kreeg hem makkelijk binnen.

[Abigail]

Ik vroeg me af of hij het wel goed vond dat ik tegen hem aan leunde. Ik wist niet of ik rechtop moest gaan zitten, of gewoon zo moest blijven zitten. Ik beet zacht op mijn onderlip en nam het zekere voor het onzekere door rechtop te gaan zitten. Ik staarde naar de Smekkies en genoot weer van de warmte.

[Lance]

Haar actie zorgde voor een lichte frons. Wat wou ze nou? Ik wist nog steeds niet wat ik ervan moest denken, maar wel wist ik dat ik het niet erg vond. Het was fijn dat iemand anders warmte doorgaf. "Aan het overwegen of je het nog een keertje gaat wagen?" Zachtjes grinnikte ik weer en sloeg mijn linkerarm over de bank zodat zij veilig voor die was.

[Abigail]

Ik grinnikte even om zijn woorden. "Maybe", gaf ik toe en pakte uiteindelijk nog een smekkie. Ik hield hem licht fronsend voor me en bekeek hem goed voordat ik hem in mijn mond stopte. "Zuurstok, gelukkig", zei ik met een grijns en keek hem even grijnzend aan. Ik had de neiging om weer tegen hem aan te leunen, maar wat zou hij daar nou van denken? Ik vroeg me af wat hij er uberhaupt van vond. Ik schudde lichtjes mijn hoofd en fronsde even.

[Lance]

Ik glimlachte en keek weer naar het vuur dat lekker knarste. Een heerlijke dennengeur met de geur van rozen gaf de kamer een prettige geur. "Ik eet het niet meer zo graag; Neem altijd de verkeerde." Mijn broertje had dan weer eens geluk met die zoetigheid, hij nam altijd de juiste. Weer nam ik Abigail in me op en zag dat ze ergens leek mee te worstelen. "Oké, wat heb je aan je hoofd? Je kan het gerust zeggen, als je wilt..."

[Abigail]

Ik keek hem even met pretogen aan. "Ik ben te nieuwschierig om het niet te eten", zei ik met een grijns. Zijn volgende vraag bezorgde me weer denk rimpels. "Er is niks, niks dat ik aan jou kan vragen", zei ik met een fake glimlach. Ik kon het ook niet aan hem vragen, wat voor een sukkel was ik dan?

[Lance]

Deze keer lachte ik luidop geamuseerd bij het horen van haar reden. Snel stierf het al weg omdat ze zo 'geheimzinnig' deed. "Oh, dus je kan het wel aan iemand anders vragen?" Mijn wenkbrauwen trok ik even op. Juist ja, ik was geen meisje. Even totaal vergeten.

[Abigail]

Ik schudde mijn hoofd. Nee, ik kon het niet aan iemand anders vragen, want dan was het zijn mening niet. Man wat was dit toch moeilijk en wat wilde ik graag even zijn gedachtens kunnen lezen. Ik hoopte niet dat het hem kwetste.

[Lance]

Even glimlach ik weer bemoedigend. "En nu maak jij mij nieuwsgierig." grapte ik voorzichtig. Een chocokikker werd van de tafel af gegrist. Waar dacht ze toch aan? Waarom deed ze opeens of ze me echt wel leuk vond en dan opeens afstand nam? Wat moest ik doen àls ze me daadwerkelijk leuker vond dan een vriend? Was ik er wel klaar voor? Teveel vragen die al snel hoofdpijn zorgde en onbeantwoord bleven.

[Abigail]

Een twijfelend glimlachje speelde op mijn lippen. "Dat is niet nodig", zei ik met een glimlach en keek naar de openhaard. Ik moest mijn gedachtens eerst op een rijtje zetten. Wat vond ik van hem? Hij was een vriend, bedacht ik, maar was dat wel wat ik wilde? Ik haatte deze situatie, omdat ik niet wist wat ik voelde. Ik wist ook niet wat hij voelde. Misschien vond hij ons niet eens vrienden.

[Lance]

Ergens had ik zin om haar best tegen me aan te drukken. Een opwelling uit het niets. Haar laten voelen dat ik haar best graag mocht. Ze kon bezien worden als een vriendin van me. Verder wist ik het even niet meer. Tijd zou ons er wel uitbrengen. "Deze ruimte is nog niet zo slecht." Ik glimlach en strek even mijn linkerarm nog een beetje om de radio zachtjes op te zetten. Leuke muziek vulde de kamer.

[Abigail]

Een glimlach verscheen op mijn lippen door zijn woorden. "Hmm.. ze hebben blijkbaar dus toch goede muziek in de magische wereld," zei ik enigszins van stuk gebracht. Ik had altijd gedacht dat alle muziek hier in de richting van de Witte Wieven was, iets wat ik niet bepaald waardeerde. Nu bleek echter dat dat niet zo was. Ik keek even schuin naar Lance en beet op mijn onderlip. Waarom wist ik het niet gewoon?

[Lance]

Voor mij was alles qua muziek goed. Had het alleen niet de hele tijd voor die stomme herhalende dj-beats. Onverschillig haalde ik mijn schouders op. "Voor mij maakt het allemaal niet zo veel uit." Weer beet ze op haar lip waardoor ik even zwakjes glimlachte en ik haar diep aankeek. "Zo gaat ie nog bloeden."

[Abigail]

Ik stopte direct met op mijn lip te bijten toen hij er een opmerking over maakte. "Sorry, dat is een tik geworden, slechte eigenschap." Zei ik en glimlachte even. Ik keek hem even aan en werdt weer herrinnerd aan zijn mooie ogen en wendde toen mijn blik weer af.

[Lance]

"Je moet je er helemaal niet voor verontschuldigen." Weer glimlachte ik, maar die ebte weg toen ze haar blik afwende. Voelde ze zich nu zo onzeker bij me? Niet echt een goed teken of toch juist wel? "Echt Abigail, wat is er? Je maakt me gek met je houding zoals nu." vroeg ik erg zachtjes en legde mijn hand even op de hare.

[Abigail]

Ik kon moeilijk zeggen dat er niks was, want hij had inmiddels wel door dat er iets was. "Ik krijg mijn gedachtens niet op een rijtje", zei ik uiteindelijk zacht en keek naar zijn hand. Het voelde niet verkeerd. Ik zuchtte, ik moest echt stoppen met denken en genieten van dit moment.

[Lance]

"Als je wilt dat ik je alleen laat dan zeg je het maar. Oké? Wanneer dan ook." Weer keek ik haar aan. Haar duidelijk proberen te maken dat ik dit bloedserieus meende. Mijn hand bleef gewoon liggen terwijl ik even naar het haardvuur keek en terug. "Je kan wat dan ook tegen me zeggen. Het maakt niet uit wat. Weet gewoon dat ik er voor je ben, Abigail."

[Abigail]

Ik schudde mijn hoofd. "Niet alles", zei ik en staarde voor me uit. Ik had hem verteld over mijn familie, wat meer voor me betekende dan wat dan ook. Maar mijn gedachtens en gevoelens, nee dat kon ik niet. Misschien dat ik het aan iemand anders kon vragen, in elk geval niet aan hem. "Nee ik wil niet dat je gaat, ik vind het wel fijn.. zo." Zei ik langzaam en keek weer naar zijn hand. Waarom deed hij dat? Waarom maakte hij het nog moeilijker voor me? Ik wendde mijn blik af naar de haard en glimlachte weer even.

[Lance]

"Alles wat je maar wilt." mompelde ik terug en keek gelijktijdig met haar naar onze handen. Het was niet echt iets spectaculair, omdat we eerder vandaag elkaars handen hadden vast gehouden, toch? Zij had ook tegen me aangeleund en een arm van mij rond zich gehad. "Vind ik ook." Een glimlachje speelde om mijn lippen, terwijl ik op keek

[Gesponsorde inhoud]