De ondergrondse gang.

[Abigail]

De ondergronde gang is te vinden in de buurt van de wensput. De gang is breed en lang genoeg om in te kunnen staan. Het loopt langzamerhand wat naar beneden, maar gaat niet echt diep. Uiteindelijk stopte de gang bij een grote ruimte. Niemand weet waar de gang oorspronkelijk stopte omdat de andere doorgangen verpletterd zijn door rotswanden.

Maximaal 5 personen.

[Abigail]

Ik was met een overgelukkig gevoel naar de ondergrondse gang gelopen. Alles leek op rolletjes te gaan, ik had vrienden, een jongen die ik misschien mijn vriendje kon noemen en een vrolijk vooruitzicht op de kerstvakantie. Het leek allemaal zo onwerkelijk. Misschien was dit wel de top, bedacht ik bij mezelf terwijl ik verder de gang in liep. Misschien zou alles nou alleen nog maar berg afwaars gaan..

[Jamie]

Met langzame passen liep Jamie richting de ondergrondse gang. Hij kwam hier wel eens vaker, maar nou ook weer niet erg vaak. Hij had wel altijd willen weten waar de gang heen leidde, maar daar had hij nooit achter kunnen komen. Met zijn blik omhoog gericht liep hij door de gang, waardoor hij het meisje dat er ook liep niet opmerkte. Toen hij echter merkte dat hij tegen iemand opbotste zag hij haar wel.

[Abigail]

Opeens botste iets, of iemand tegen me op en ik wankelde even. Gelukkig hervond ik mijn evenwicht en knipperde verbaasd met mijn ogen. "Sorry," zei ik terwijl ik de jongen aankeek. Ik herkende hem niet, of in elk geval, niet meteen. Ik bekeek hem even en besefte dat hij ook bij Ravenklauw zat.

[Jamie]

"Nee, het spijt mij. Ik moet eens kijken waar ik loop in plaats van naar boven." Jamie keek het meisje met een verontschuldigende glimlach rond zijn lippen aan. "Ik hoop dat ik je geen pijn gedaan heb?"

[Abigail]

Ik lachte even en schudde mijn hoofd. "Nee hoor", zei ik grijnzend en stak mijn hand naar hem uit. "Ik ben Abigail", stelde ik mezelf voor en keek even om me heen. Ik was nooit verder de gang in gegaan, bang om iets te treffen ofzo. Misschien kwam het ook omdat ik normaal hier altijd in mijn eentje was.

[Jamie]

Opnieuw glimlachte Jamie, dit keer eerder aardig bedoeld dan verontschuldigend. "Gelukkig maar," zei hij, waarna hij haar hand vastpakte. "Jamie," stelde hij zichzelf voor, en hij liet haar hand weer los, maar hij bleef naar haar kijken. Ze kwam hem vaag bekend voor, maar hij had niet het idee dat hij haar kende. "Jij zit ok in Ravenklauw, right?"

[Abigail]

Ik kon een glimlach niet onderdrukken toen hij mijn gedachtens bevestigde. "Ja, ik zit bij Ravenklauw," zei ik en keek hem nogsteeds aan. Nogsteeds kon ik me niet goed herinneren of ik ooit met hem gepraat had. Nee, volgens mij niet, bedacht ik bij mezelf. "Kom je hier vaker?" Zei ik en onderdrukte een nieuwschierige ondertoon.

[Jamie]

Jamie knikte. Hij had haar dan waarschijnlijk wel eens in de leerlingenkamer zien rondlopen. "Niet zo heel vaak eigenlijk, ik kwam hier ooit wel vaak. Ik probeerde altijd te ontdekken waar de gang heenleidt, maar dat is me nooit echt gelukt." Hij glimlachte. "En jij?"

[Abigail]

Ik glimlachte even en knikte toen. "Ja, ik kwam hier vorig jaar heel vaak." Zei ik en keek toen de ruimte door. "Maar verder als dit ben ik nooit geweest, ik was waarschijnlijk bang voor wat er verderop zou zijn," mompelde ik en ging met een hand door mijn haar.

[Jamie]

"Daar is niet veel bijzonders, uiteindelijk stuit je op een heleboel stenen en kun je niet meer verder." Jamie glimlachte eventjes, en wierp toen een blik de gang in. "Maar dat is pas een heel stuk verderop."

[Gesponsorde inhoud]